Mijn appartementje, mijn veiligheid

Dat ze net achttien is. En pas verhuisd naar een eigen stekje. “Een droom die uitkomt,” zegt R. zachtjes. “Voor mijn achttiende was ik een ‘hard’ kind voor mijn begeleiders. Maar ook voor mezelf. Ik had zoveel moeite met het systeem dat er voor zorgde dat ik buiten mijn wil om op een plek moest wonen waar ik uit vrije wil NOOIT zou zijn beland.

“Het voelde allemaal bijzonder onrechtvaardig.” R. kwam in opstand, liep meermaals weg van de voorziening, revolteerde tegen autoriteit, deed zichzelf pijn en vluchtte enkele keren van het leven op zich. “Maar ik ben er nog. En ik sta er. Ook wel dankzij mijn begeleiders, jawel. Nu kan ik zien wat ze waarom voor me deden. Misschien realiseer ik me dat te laat, maar het is wel zo.”

Sinds kort woont ze dus via Begeleid Zelfstandig Wonen op haar eigen stekje. “Het voelt zo veilig. Het motiveert me enorm. Ik lijk wel herboren. Ik heb terug energie, durf opnieuw mensen vertrouwen en… ik ga zelfs weer naar school. Wat vind je daar van?!?” Het gevoel dat overheerst bij R.? “Trots!”, glundert ze. “Onvervalste vurige trots. Dat ik ben wie ik ben nu, ondanks mijn rugzak.”

Met schitteroogjes toont ze haar nieuwste aanwinst. “Kijk, ik ben hem op de dag van mijn verjaardag gaan ophalen”. R. vertelt over de vriendschap en de warmte die ze in haar hond vindt. “Zijn naam? Buddy! Want dat is hij ook.” In de show kiest R voor het lied ‘Never Alone’ van Shawn Mendes. “Omdat ik me sinds kort niet meer alleen hoef te voelen. Ik heb een hond, een beste vriendin én een lief. En een appartementje!”

Haar boodschap voor de min achttien-jarigen is simpel maar duidelijk: “Hou vol. Soms begrijp je niks van wat er met je gebeurt. Maar hou vol. Het is het waard.”