Ik ben niet alleen
Sarina en Feun komen er samen door.
“Ik heb me jarenlang alleen gevoeld en ik sloot me op tot ik eindelijk vrij was van de miserie,” fluistert Sarina.
”Na die dag bleken er plots wél mensen voor me te zijn, die me heel duidelijk maakten dat ik er niet alleen voor stond.”
Er bestaan echt goeie mensen op deze planeet, zegt Sarina. “Ik kan me herinneren dat Feun - nu zowat mijn beste vriendin - me troostte toen ik er onderdoor zat en dat ze me met alle macht trachtte me op te monteren.” Als Sarina een groot geheim heeft, deelt ze het ook met Feun en doen ze samen ‘een Pinky Promise’, een heilige geheimhoudings-overeenkomst. “Het vertrouwen tussen ons is zeer groot. We hebben gelijkaardige dingen meegemaakt en daarom begrijpen we elkaar ook heel goed. We denken over veel zaken hetzelfde. Sterker nog, wij zeggen soms letterlijk simultaan hetzelfde. Dan lachen we luid en zetten we onze wijsvinger op het voorhoofd . We roepen samen ‘TAURUS MINDS!’, omdat we hetzelfde sterrenbeeld hebben. We voelen ook aan bij de ander wanneer het niet zo goed gaat. Dat is eh… bijzonder waardevol of zo?”
Sarina blikt gelukkig naar haar vriendin. “We hebben vaak dezelfde mening over mensen . Ons aanvoelen op dat vlak is gelijkaardig.” Sarina heeft uit dit alles ook iets geleerd dat ze graag en vaak met anderen deelt: “De vrienden die er voor je zijn in de donkerste tijden, dàt zijn je echte vrienden.” Ze tovert een stralende glimlach op haar gezicht. “Onthoud dat ik dit gezegd heb.”
Tijd voor zelfstandigheid
Ik heb mijn eenzaamheid omarmd.
Jana (24) gaat bijna alleen wonen. Momenteel zit ze nog in de studio’s van de jongerenvoorziening, maar daar komt binnenkort een eind aan. Ze kijkt er naar uit, maar toch is ze er een beetje bang voor, want alleen wonen is niet evident. “Ik ben op mijn achttiende al eens zelfstandig gaan wonen, maar dat werkte echt niet. Ik voelde me heel alleen en er was niemand om me bijvoorbeeld op het einde van de dag te vragen hoe het op school geweest was. Ik vond het moeilijk en daarom ben ik terug naar de jongerenvoorziening gegaan”, zegt Jana.
Nu is ze bijna 25 en eindigt haar contract, dus moet ze wel alleen gaan wonen. “Deze keer ben ik er wel op voorbereid. In onze studio’s hebben wij kotmadammen. Zij hebben me alles van A tot Z uitgelegd en me zo klaargestoomd voor ‘de grote zelfstandigheid’ ”, vertelt ze met een grote glimlach op haar gezicht. “Ik ga onze pizza-avonden wel missen, maar ik ben zeker klaar voor deze grote stap.”
Jana heeft de realiteit van haar kans op eenzaamheid geaccepteerd en vindt het spannend. “Ik ga dit avontuur met open armen tegemoet.”
Poetry is my Power
Onherkenbaar in beeld, herkenbaar in taal.
Soms is het niet mogelijk voor een jongeren in een voorziening om herkenbaar in beeld te komen. Dat maakt hen niet minder krachtig. Niet minder getalenteerd of gepassioneerd. Z. schrijft. En hoé. Haar gedichten triggeren gedachten. Luister. Hoor. Denk.
De BETTY’s
Multidisciplinair team for them kidz.
De BETTY’s lopen als interdisciplinair team stage in Bethanië. Dit is een stage waarbij ze elkaars discipline leren kennen. Samen werken ze met een leefgroep waarmee ze activiteiten uitwerken en uitvoeren. Het is de bedoeling dat ze door hun eigen bril kijken om samen tot een geheel te komen. Zo creëren ze een bredere kijk op alles, in functie van het welzijn van de jongeren. Go BETTY’s, go!
Iedereen heeft zijn eigenheid
Iedereen is van de wereld!
“Kijk, geen vijf vingers zijn dezelfde”. Zarah (17) steekt haar hand in de lucht terwijl ze ons over haar levensmotto vertelt. “In deze wereld wonen veel verschillende mensen. En net zoals onze vingers niet allemaal hetzelfde zijn, verschillen ook mensen van elkaar.”
De wijsheid voor deze filosofie put Zarah uit haar eigen verhaal. Geboren in Afghanistan, inmiddels vier jaar in België. Toen ze aankwam voelde ze zich de vreemdeling, de buitenlander. In haar beleving was ze vaak de andere.
Hoe ze uiteindelijk de krachtige jonge dame werd die we vandaag zien? “Ik vond mensen die me accepteerden zoals ik ben: met mijn hoofddoek, mijn eigen kledingstijl én een leuke muzieksmaak”, lacht ze.
“Het is belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn zonder vooroordelen. Samen staan we sterker.” Die boodschap hoopt Zarah zo breed mogelijk te verspreiden. “Iedereen heeft zijn eigenheid en toch wonen we allemaal op dezelfde aardbol. Zoals alle vingers aan dezelfde hand hangen”, besluit ze zelfzeker.
Potloden helpen
Tekenen brengt A. tot rust
“Ik teken om tot rust te komen,” zegt A. (16) Het helpt om afstand te nemen. “Dat doet me echt goed, want door dingen te laten rusten en even weg te kijken, worden ze soms duidelijker.” A. kijkt vragend op. Of we dit begrijpen? Ze haalt de schouders op. “Soms ben ik wat onzeker, zegt ze zacht. Of over mijn toeren, of droef weet je. Tekenen kan ook troosten.” De potloden helpen A. op weg om te begrijpen wat er om haar heen gebeurt.
“Mijn leven is niet altijd gemakkelijk geweest en ik kan steeds beter het verleden laten rusten. Daar heb ik gelukkig veel hulp bij.” De tekening die ze maakt terwijl we A. interviewen, duidt exact haar gevoelens. “Je ziet mijn hand en die van de begeleidster.” A. blikt liefdevol naar haar individuele begeleider die aandacht luistert naar elk woord. “Je ziet dat ze mijn hand vasthoudt,” zegt A. “Want soms heb ik dat heel erg nodig. Echt waar. In dit leven geeft ze me de ruimte om te zoeken wie ik ben, maar soms heb ik nood aan haar hand, haar oor, haar hulp, haar aanwezigheid.” De twee knikken naar elkaar. “Dit is wat goede begeleiding kan zijn, “ fluistert ze. “Aanvoelen wat de jongere voelt en bij de hand nemen wanneer nodig.”
Verhalen sprokkelen doet Studio JIJWEET zo
Zorgzaam aan de slag met kwetsbaarheid
“Hartelijk dank voor jullie gemoedelijke omgang met onze dames. Ze hebben er enorm van genoten en vonden rust in het begrip dat jullie uitstraalden. Dat er gezocht werd naar alternatieve oplossingen voor enkele van onze dames wordt eveneens erg gewaardeerd, door zowel henzelf als groepsleiding. Fijn dat iedereen een stukje van haar stem heeft mogen laten horen. Bedankt.”
- E, begeleidster Bethanië
Tijd nemen om goed te luisteren. Daar begint àlles mee. En dan aftoetsen wat verteld kan en wat verteld mag worden. Om zo tot een evenwichtige, afwisselende en boeiende show te komen. Maar alles begint met het oor dat registreert wat te weinig verteld en gehoord wordt.
Shout out naar mijn Individuele Begeleider
“Ik heb al een veel te groot stuk van mijn leven in instellingen gezeten.”
“Ik droom er van om vrij te zijn,” zegt Xanthy (13) zacht. “Ik heb al een veel te groot stuk van mijn leven in instellingen gezeten.”
Hij priemt zijn wijsvinger in het tafelblad en zegt bedrukt: “Dit is al mijn vierde instelling, wist je dat?” En dat dit geen ponykamp is, want hiij voelt zich wel degelijk opgesloten.
Xanthy heeft drie jaar gezwegen. Hij wilde of kon - want dat is hetzelfde voor hem - niet praten over vroeger en over zijn emoties. Hij kropte alles op: de miserie van voor hij in jeugdvoorzieningen terechtkwam, de rugzak die hij intussen meesleept en een blok wantrouwen daarbovenop. Want zijn verhaal moet veilig zijn. Veilig is heilig. “Ik wou wel praten, maar ik vertrouwde niemand.”
En toen was er plots Ward, een individuele begeleider die het tij keerde en er wel voor zorgde dat Xanthy zich veilig voelde.
Voor het eerst in zijn 13- jarig bestaan.
“Die man heeft me énorm geholpen” glimlacht Xanthy. “Hij is de beste IB ooit en zoekt samen met mij naar oplossingen. Ik ga hem eeuwig dankbaar zijn.“
De spinsels van Tarantula-mama Dappertje
En een Danku naar haar lieve grootouders
Tarra, Darky, Pumpkin, Sky, Big Boss, Tulla, Rosie, Curly, Trumpie … zo heten de negen Tarantula’s van Dappertje en haar opa. Het tienjarige meisje met de hippe kledingsstijl en lange blonde haren is de laatste van wie je deze uitzonderlijke hobby zou verwachten. Ik vraag of de kooi groot genoeg is om al die spinnen in te steken. “NEE!’” roept ze uit nog voor ik kan uitspreken. “Die spinnen hebben allemaal hun eigen kooi, anders eten ze elkaar op.” Zonder problemen noemt ze de wetenschappelijke benamingen op voor de verschillende spinnen. “De Grammastola Rosea mag zeker niet bij - die ene spin waarvan ik de naam al niet meer weet - .” Waar ze die liefde voor spinnen heeft opgepikt? “Ik ga soms op insectenzoektocht met mijn opa. De sprinkhanen houden we bij om de spinnen te voederen. De rest laten we na een tijdje terug vrij.” Haar papi en mami - zo noemt ze haar grootouders - zijn echt heel belangrijk voor haar. Zeker nu ze sinds kort bij hen woont.
”Later wil ik sowieso ook tarantula’s. Als mijn liefje dat niet ziet zitten, dan maak ik het gewoon uit, hé!”
Het leven hoeft niet moeilijk te zijn, later.
Help om Studio JIJWEET nog beter te maken!
Heb je 3 minuutjes voor Studio JIJWEET?
Wij hebben jou nodig! De eerste reeks van Studio JIJWEET is bijna achter de rug en wij willen weten wat jij er van vond.
De enquête gebeurt volledig anoniem zodat je je volledig kan uitleven bij het invullen.
Bij het invullen van deze enquête maak je kans om een Bol.com - bon te winnen ter waarde van 50 euro.
KLIK HIER
